UN ANO QUE SE VAI

Outro ano que remata, un ano no que esperimentei novas sensacións como foron a de voar en avión. Nunca o fixera e este ano xa lle tocou seis veces. Pero a cousa é que lle sigo tremendo, somentes me consola ver a tripulación tan nova e penso que si eles non teñen medo con toda unha vida por diante, pois, o meu xa non é capote.

Efectivamente foi o ano das viaxes da miña vida: tres excursións polo Imserso, un total de 35 días e outros 60, como xa dixen de caravaning. E chegáronme a pouco. Agora con este tremendo inverno non hai maneira de saír a ningures.

Dicía que outro ano remata e cada nadal neste tempo é tempo de meditación, de facer un repaso de todos os aconteceres dende o 1º de xaneiro. Das cousas boas que o 2013 nos trouxo e asimismo tamén das malas. No meu caso non teño queixa, somentes foron boas a Deus grazas como foi o nacemento da netiña Noa.

Remata o ano, dicimos, e sempre acostumamos a pedir que o vindeiro sexa mellor, as máis das veces sin motivo para pedir unha mellora que tampouco non fai falla se non tivemos ningún contratempo. Eu sempre dixen que o vindeiro sexa coma o que remata e punto. Con tal que non sexa peor xa me conformo. E con respecto aos cartos, hai que dicir que o tempo dos cartos foise. Conformémonos entón co que temos e toquemos madeira.

No que a Corme, á nosa vila respecta, penso que non  tivemos queixa este 2013. Non tivemos loterías, agáx que a mellor lotería foi non ter digracias. Ben, é un dicir, pois sí tivemos a caída do Cruceiro da Calle que esta vez, e polo trizado que quedou, penso que non terá arranxo, sorte que  polo menos non collío a ninguén na súa caída.

 Malia isto, coido logo que hogano non foi malo para o noso pobo excepto que non saíu calamar no peirao, tamén todo hai que falalo. Pero iso si, saíu moito xureliño e, para matar o bicho os máis de 30 aspirantes a calamareiros da bisbarra que cada noite nos visitan, pois iso, que foron lévedos para a súa casa. Polo menos levaron para o gato.

Bromas aparte e, este mal tempo máis aparte aínda, rematamos o ano coa nova da subida da luz de 1º prato para a noite de fin de ano. De postre xa veremos sobor da marcha.  É unha boa nova para comezar aninovo. Así de entrada e para amargarche o pouco turrón que se come por mor dos ácidos úricos, diabetes e colesteroles. Ante isto propoño cear con véla, ten o seu romanticismo.

E como escribía hai un ano D.Victor Freixanes lembrando unha anterga costume da súa aldea, pois, pasémonos lume novo dunha casa á outra. Isto era que o 1º día do ano, os veciños íanse pasando iso, lume novo dende a primeira á última casa da aldea. Unha costume que xa quixera eu poñer novamente de moda. Ano novo, lume  novo.  

ESCULCAS DESTA VIAXE

A verdade que os galegos somos o non vai máis. De intelixentes, quero dicir. A cousa ben sendo que durante esta última viaxe (viaxe da que vos falo no artigo anterior) ademáis de comer, durmir e pasear,( do resto nanai de la China) un tamén esculca. Ou sexa, sen querer, pero querendo.

 A cousa ben sendo que estabamos unha noite no comedor do hotel e nunha mesa fronte a min un matrimonio galego, coma tantos outros. O patrón de fronte e a súa dona de costas. Tiña boa cor na face o patrón, boa cor a pesar de beber auga.

O asunto era que para o viño (que había que servirse) contabamos cuns pequenos vasos. E para a auga, tamén na máquina do lado tiñamos que darlle á billa o mesmo cás máquinas de cervexa nos bares. Os vasos da auga eran de plástico, agasallo ou propaganda da marca 7/up, e moi grandes, por certo.

E dicíame eu con asombro fisgando de esguello: Mira ti por onde este home con tan boa cor na cara bebe somentes auga. (Ben pensado tampouco perdía moito, pois, o viño era purrela puro. Ou sexa, que podías beber sen medo a ter que soplar aos de tráfico).

Ai, meus, pero que parviño son. Nestas estaba eu cavilando esa devandita cea, cando se ergue da cadeira o tal paisano e vai co vaso de plástico a repostar de novo. E pensei, pois os vasos, repito, eran grandes de carallo: Debe ter diabetes ou algo así para ter tanta secura.

E sen perder bocado tamén quixen saber onde repoñía o noso galego. Ata que quedei pasmado mentres lle daba ó dente:  O tío cabronazo foi encher de viño semellante vaso. E quen o vía, pois iso, que viña da auga. E pensei para min: Aínda non o aprendín todo na mili.

Outra mañá no almorzo, enténdase almorzo en galego, estaba eu á cola para encher zume na máquina do ídem. Diante miña unha señora (e conste que esta non era galega) dáballe ó botón e deixaba escorrer un pouco antes de poñer o vaso debaixo. Ante o meu asombro apostilloume toda tranquila: “Sabe usted, la máquina al principio echa agua, así que hai que dejarla escurrir un poco antes que que salga el propio zumo”.

 A partir de aquel día eu tamén facía o mesmo na ditosa máquina. E abofé que tiña razón a señora para conseguir un bo zume. Pero o que aprendin foi que aínda non estou “porparado” para a terceira idade. Xa o día o refrán: Sabe máis o raposo por vello que por raposo. E matinei tamén que fun moi noviño á mili, solo tiña 17 anos. Se me quixeran la mar me deixe se non volvía de novo!. Aínda non son veterano.

DE VOLTA DE TENERIFE

Ola amigos: Que xa estou de novo de volta, pero iso é o carallo, co ben que se estaba alí. A verdade que endexamais imaxinei un clima así, pois mesmamente era verán total. Ou sexa, o mesmiño que os nosos meses de xullo ou agosto e sempre cunha media de 23º .

Dicía que nunca imaxinei sentirme tan ben, eu que son un frioleiro por excelencia. Namais chegar ó hotel, fóra roupa do corpo. Na cama xa non había máis que saba e colcha fina. E aínda sobraba.

E que dicirvos da piscina ás dez da mañá, aínda que algún (ou máis ben algunha) xa estaba facendo unhas brazadas ás oito do mencer. ¡Pena de piscinas con chacusi incluído e outras de bicicletas na auga! Digo pena por ver tanta barriga e tanta arruga. Pero como dicían os camareiros, tiñamolo ben gañado despois dunha vida de duro traballo e sen coñecer o que é viaxar.

A verdade que estou a sentirme feliz agora na 3ª idade. Este ano xa vou con tres excursións do Imserso, un total de 35 días, que, sumadas a 60 días da caravaning dan 95 días que me librei de ver a fonte que fixo o meu bisavó Tío Pepe de Torrado. (Perdón, bisavó).

Visitamos Sta. Crúz de Tenerife que ten 240.000 habitantes, o mesmo que A Coruña e logo Porto de Sta. Crúz, unha pequena cidade que me gustou máis polo enfocada que está de cara ó turista. É a típica cidade costeira onde conxugan os barrios vellos coa beira do mar. Encantadora. Logo estivemos en Playa das Américas, un ambiente xa moito mellor e con moito máis verde que o do noso hotel en Playa Paraíso, que de praia non tiña nada. Ou sexa, o mesmo que Carabandufe. Pero a tope de xente. Sobor de todo ingleses que veñen aquí pasar os seis meses de inverno. ¡Cando temos que aprender!

Desde a ventana do hotel víamos a cume do Teide totalmente cuberta de xeo dada a súa altura. Agáx que o noso contorno era totalmente irto e pobre. Nin unha matigueira de herba ou toxo á vista por ningún lado. E menos, árbores. A verdade que tampouco se vían gatos, coellos ou gando por ningures o cal no é de extrañar.

Outro dos fenómenos que me chamou a atención foi as praias totalmente de area negra, aínda que de praias tiñan pouco, pois, casemente todo son xeixos tamén negros. Está visto que Canarias vende calor, o das prais é o de menos. Por algo lle chaman as Illas afortunadas, e, a verdade que fan honra  á súa fama.

Pero o triste disto, amigos, vén agora con tanto frío na nosa Galicia. Casemente valía máis non coñecer a prace deses dez días con aquel clima. A verdade que si poidera, a mellor solución sería ir para alí todo o inverno, coma os ingleses. Malia que o noso problema, a parte do frío, é a morriña do galego. Que non, que non son capaz de estar seis meses sin ver aos netiños.

 Agora e sen máis esperar, de novo a facer caravaning de finde cada semana. E tamén recoñecer, como xa dixen alí, que a riqueza da nosa verde Galicia coa súa auga e  flora e fauna,  quizais vale tanto ou máis que o calor de Canarias. As dúas cousa non caben no mesmo saco. Ou ben facer coma os ingleses: seis meses alí, e seis na casa.