jueves, 8 de agosto de 2013

AQUELES DÍAS TAN LARGOS E AGORA TAN PEQUENOS

AQUELES DÍAS TAN LARGOS E AGORA TAN PEQUENOS


Cando eramos pequenos, ou sexa, cando eramos nenos, os días facíanse interminables, solo tiñamos présa por medrar e ser mozos. E así foi a cousa, que, deseguido chegamos a mozos e axiña pasamos de selo. Pero tamén chegamos a grandes, todo hai que dicilo.

Nunca entendín como daquela os devanditos días eran máis longos cá o mes de maio e agora voxan o mesmo cás gaivotas. E mirade que lle dou voltas a ver se non é verdade aínda cando creo que son exactamente iguales.

Pero os días máis longos da miña vida foron os da primeira semana da miña declaración. De guerra non, de amor. E da Renda tampouco porque daquela aínda non eixistía.

Dicía eu que aquela semana foi máis longa cá Semana Santa, que xa é dicir. Días interminables e iso que era o més de decembro. O reloxo ata penso que andaba ó revés. E as noites, hai as noites, aquilo era un calvario de tanto soñar esperto esperando o vindeiro domingo. Ben pensado, as noites de nadal son longas e dan para moito.

Aquela semana quedoume no maxín para mentras viva, sobor de todo cando a comparaba coa do San Roque que pasa voando. Ata me pasara a gaña de comer, que, a verdade tampouco había aló moito que levar á boca.

E por fin chegou o domingo. Pero da mesma maneira que a semana fora interminable, o baile do domingo pasou voando. E volta ao sofrimento da segunda semana de penitencia, porque aquilo, meus, aquilo era unha penitencia ou un calvario, que xa non sei.

Ata que a segunda semana cortei polo san e nin corto nin perezoso, e sen permiso da que me quitaba o sono, alí me prantei na súa porta ao martes seguinte. E o xoves e o sábado, que disque eran os días oficiais de mozas.

E a cousa cambeou de carallo, meus, o sofrimento e a dor calmou tal tratamento con aspirinas.

E agora os días pasan voando, o reloxo corre sen parar, os días non duran un ren e a semana pasa de cotío. E cando te dás conta xa pasou un ano dende aquela data como é a de navidades, aninovo, carnavales ou as festas do pobo.

Aquela présa por ser grande, agora tranformouse ao revés, agora desexamos ser pequenos, en volver a ser nenos. E sen apuro por chegar a mozos.

A verdade, meus, que nunca pensei de neno chegar a vello tan pronto, sempre dicíamos que chegar aos 70 anos ía ser eterno. Pero xa o dí o refrán -porque a vida é todo un refraneiro- “nada é eterno”.

Agora, o tempo voxa, as mans van enrugando, o cabelo máis moas e dentes van caendo. Agora cae todo o mesmo cás follas das árbores no outono aínda que sexa a primaveira. E ata caemos nós sen o alicerce do caxato que pronto fará falla. A vida non hai quen a entenda, agora que non temos présa, o tempo voxa.